Je ziet de wereld, probeert nieuwe dingen, ontmoet nieuwe mensen, wordt verliefd, bezoekt fantastische plaatsen, leert over andere culturen – en dan is het allemaal voorbij. Mensen hebben het altijd over het vertrek, maar hoe zit het met thuiskomen?
We hebben het over de moeilijke momenten terwijl we weg zijn – het vinden van werk, het maken van nieuwe vrienden, op zoek naar woonruimte, het aanpassen aan de nieuwe cultuur, verkeerd lezen van mensen die je denkt dat je kunt vertrouwen – maar het zijn allemaal dingen die je doorkomt. Al deze dieptepunten worden gewist door de hoogtepunten die je ervaart. Het afscheid is moeilijk, maar je weet dat het komt, zeker als je de laatste stap zet en je vliegticket naar huis boekt. Elk afscheid dat je neemt, wordt weggevaagd als je weer terug denkt aan de hereniging met je familie en vrienden die je in de eerste plaats verliet.
Dan keer je terug naar huis, je hebt reünies, je brengt de eerste twee weken door met familie en vrienden, alles inhalen, verhalen vertellen, herinneringen ophalen, etc. Het is allemaal nieuw en spannend. En dan wordt het allemaal gewoon. Iedereen raakt er weer aan gewend dat je thuis bent, je bent niet meer speciaal en dan komen de vragen: Heb je alweer een baan? Wat is je plan? Heb je een relatie? Wat ga je doen?
Het moeilijkste moment komt na alle familiebezoekjes en hereniging met je vrienden: je zit in je slaapkamer uit je kindertijd en beseft dat niets is veranderd. Je bent blij, iedereen is gelukkig en gezond en ja, mensen hebben nieuwe banen, vriendjes, huizen, etc. gekregen, maar een deel van je schreeuwt begrijp je niet hoeveel ik ben veranderd? En dan bedoel ik niet je haar, gewicht, kleding of iets anders dat te maken heeft met je uiterlijk. Ik bedoel wat er aan de binnenkant van je hoofd is veranderd. De manier waarop je dromen zijn veranderd, de manier waarop je mensen anders waarneemt, de gewoonten waarvan je blij bent dat je ze bent verloren, de nieuwe dingen die voor jou belangrijk zijn. Je wilt dat iedereen dit erkent en je wilt dit delen en bespreken, maar er is geen manier om uit te drukken hoe je geest evolueert wanneer je alles hebt achter gelaten. Je weet dat je anders denkt, omdat je het ervaart elke seconde van elke dag in je hoofd, maar hoe kun je dat met anderen delen?
“Once the travel bug bites there is no known antidote, and I know that I shall be happily infected until the end of my life”
― Michael Palin
Je voelt je boos. Je voelt je verloren. Er zijn momenten dat je het gevoel hebt dat het niet de moeite waard was, omdat er niets is veranderd. Maar dan voelt het als dit het enige is wat je hebt gedaan, het was belangrijk, want het veranderde alles. Een oplossing voor dit after travel dip gevoel? Het is als het leren van een vreemde taal die niemand om je heen spreekt dus er is geen manier om te uiten hoe je je werkelijk voelt.
Dit is de reden waarom als je eenmaal hebt gereisd voor de eerste keer je dit gevoel weer opnieuw wilt ervaren. Ze noemen dit het reisvirus, maar eigenlijk is het de moeite om terug te keren naar een plek waar je bent omringd door mensen die dezelfde taal spreken. Geen Engels of Spaans of Mandarijn of Portugees, maar die taal waar anderen weten hoe het is om te vertrekken, veranderen, groeien, ervaren, leren, naar huis gaan en je meer verloren voelen in je eigen stad dan je op de meest vreemde plek die je hebt bezocht.
Waar gaat jouw volgende reis naartoe?
